[00 - PROLOG]

    Z pozoru jestem tylko zwykłą 16-latką, która tak naprawdę niewiele wie o życiu. Więc jakim cudem jestem rozpoznawalna prawie na całym świecie? Odpowiedź jest bardzo prosta: jestem córką Harrego Stylesa - byłego sławnego piosenkarza muzyki pop. Już od moich narodzin było o mnie pełno w mediach. Zdjęcia innych bobasów umieszczane były w rodzinnych albumach. Moje pojawiały się na okładkach gazet i było ich pełno w internecie. Z jednej strony było to fajne, ale z drugiej miałam już tego dość. Znałam cały zespół One Direction. Mimo tego, że rozpadł się już 4 lata temu. Myślałam, że wszystko skończy się wraz z końcem ich kariery, ale się myliłam. Ich fanki ciągle coś chciały: zdjęcie, autograf, czy pogadać. Chciałam być normalną nastolatką, ale wyszło inaczej. Cóż mogłam poradzić? Dobrze, że miałam Dylana, który był w takiej samej sytuacji. Syn Zayna i Natalie. Przechodziliśmy przez życie razem. Miałam też innych znajomych, ale jakoś nikomu nie potrafiłam zaufać. Ludzie byli jak hieny. Chcieli się ze mną zadawać tylko dlatego, żeby inni im zazdrościli tego, że się ze mną pokażą i nagle będą "sławni". To było naprawdę żałosne. Wolałam trzymać się z dala od tego fałszu. Mój problem polegał na tym, że czasami nie umiałam dostrzec tego, że któraś osoba nie jest prawdziwa, tylko udaje. Bycie nastolatką jest naprawdę trudne. Na szczęście oparcie zawsze znajdowałam w rodzicach. Oni dosłownie zawsze potrafili mnie zrozumieć. Mama umiała pocieszyć, a tata rozśmieszyć i rozładować nawet najgorszą sytuację. Jak to robili? Nie wiem. Po prostu byli. I nie zamieniłabym ich na żadnych innych. Z tatą łączyła mnie jedna, ważna rzecz: miłość do śpiewu i muzyki. Już od najmłodszych lat stałam się jej częścią. Choć jeszcze nigdy nie odważyłam się zaśpiewać publicznie. Wiedziałam, że gdybym chciała być sławna, to nie byłby to żaden problem. Wystarczył jeden telefon od mojego ojca i gotowe. Próby, nagrania, koncerty. Tu pojawia się coś, co z tatą mnie dzieliło: on kochał występować na scenie - ja panicznie się jej bałam. Już wiele razy proponował mi występy na imprezach charytatywnych, ale zawsze odmawiałam. Na samą myśl robiło mi się niedobrze. To był mój największy problem. 
     Dylan grał na fortepianie i gitarze. Nauczył się tego w szkole muzycznej. On również mógłby śpiewać, choć nigdy się nie odważył. Nawet przy mnie. Jeżeli odziedziczył głos po Zaynie, to mogłam mu tylko pozazdrościć. Tylko skąd miałam to wiedzieć, skoro on wstydził się nawet mnie? To właśnie cały Dylan: kochany, wspaniały i wstydliwy we wszystkim. Kochałam go jak brata i za nic nie wyobrażałam sobie swojego życia bez niego. Wszyscy mówią, że przyjaźń damsko-męska nie istnieje. A my byliśmy idealnym przykładem tego, że to nieprawda. Trzymaliśmy się razem od 16 lat i traktowaliśmy się jak rodzeństwo. Obalaliśmy wszystkie mity. 
    Wbrew wszystkiemu naprawdę byłam zwyczajną nastolatką, która jak każdy inny miała swoje problemy i zmartwienia. Lubiłam myśleć o życiu. Lubiłam siadać na swoim szerokim parapecie i rozmyślać o tym, "co by było gdyby". Wyobrażałam sobie siebie we wszystkich wcieleniach. Myślałam o tym, jak wyglądałoby moje życie, gdybym urodziła się w zwyczajnej, brytyjskiej rodzinie, albo gdybym miała tylko jednego rodzica, albo gdybym miała młodsze czy starsze rodzeństwo. W życiu nigdy niczego mi nie brakowało. Po prostu bardzo lubiłam rozmyślać. Wkładając słuchawki w uszy i słuchając piosenek Emeli Sandé, Demi Lovato czy Rihanny myślałam o tym wszystkim, co było jeszcze przede mną. Miałam tylko 16 lat. Zastanawiałam się, kto będzie moim przyszłym mężem, jakiej płci będzie moje pierwsze dziecko, a przede wszystkim: czy będę szczęśliwa, tak jak moi rodzice? Oni mimo upływu czasu wciąż kochali się tak samo. Nie pamiętam, kiedy ostatnio słyszałam ich kłótnię. Zawsze dochodzą do porozumienia, a chwilę później śmieją się, z głupot o które poszło. Moim wielkim marzeniem było to, by kiedyś trzymać się tak, jak oni. 
    Z resztą zespołu miałam bardzo dobry kontakt. Nigdy nie zwracałam się do nich "wujku", a do ich żon "ciociu". Wszyscy mówiliśmy sobie po imieniu i tak było wygodniej. Wszyscy bardzo często się odwiedzaliśmy i spędzaliśmy wspólnie święta. Najmniej z całej ich piątki znałam Louisa. On po zerwaniu zaręczyn z Darcy się od nas odciął. Wolał siedzieć sam, a czasami ostro imprezować. Był dla mnie wielką zagadką. Pamiętałam go jako radosnego i zadowolonego z życia "dzieciaka", ale teraz podobno się zmienił. Nie pamiętam, kiedy ostatnio z nim rozmawiałam. Dlatego bardzo zdziwił mnie fakt, że miał pojawić się na niedzielnym obiedzie. Czego się spodziewałam? Nie mam pojęcia. Ale właśnie od tego dnia wszystko się zmieniło ...

________________________

Okey, no to mamy taki króciutki prolog, haha :) 

Dłuższego naprawdę nie ma co pisać. Rozdziały będą bardziej rozbudowane i to wam obiecuję! :)

Dziękuję za prawie 30 komentarzy pod wstępem i dodawanie się do obserwatorów! Dzięki temu wiem, że jeszcze mam dla kogo pisać ♥

CZYTASZ = KOMENTUJESZ! 

Czekam na wasze opiniee!

+30 komentarzy = rozdział 1 :)